Visiting the Venice Biennale of Architecture 2018
I had the opportunity to visit the 16. Venice Architecture Biennale. This biennale has special significance for me that being my first meeting with the international architectural society and their works. In this article, I’ ll talk about my impressions of biennale, and about some issues that came into my mind when I read the ‘Freespace’ manifest. This manifest has written by Yvonne Farrell and Shelley Mcnamara. Firstly, let’s read their frame of biennale:
|
Bu yıl düzenlenen 16. Venedik Mimarlık Bienalini ziyaret etme fırsatı buldum ve hem bienal hakkında hem de bienalin ana teması (Freespace) hakkında bir şeyler yazmak istedim. Bienalin bu yılki temasını Yvonne Farrell ile Shelley Mcnamara şu manifestolarıyla ortaya koymuşlar: |
FREESPACE describes a generosity of spirit and a sense of humanity at the core of architecture’s agenda, focusing on the quality of space itself.
FREESPACE focuses on architecture’s ability to provide free and additional spatial gifts to those who use it and on its ability to address the unspoken wishes of strangers.
FREESPACE celebrates architecture’s capacity to find additional and unexpected generosity in each project – even within the most private, defensive, exclusive or commercially restricted conditions.
FREESPACE provides the opportunity to emphasise nature’s free gifts of light – sunlight and moonlight, air, gravity, materials – natural and man-made resources.
FREESPACE encourages reviewing ways of thinking, new ways of seeing the world, of inventing solutions where architecture provides for the well being and dignity of each citizen of this fragile planet.
FREESPACE can be a space for opportunity, a democratic space, un-programmed and free for uses not yet conceived. There is an exchange between people and buildings that happens, even if not intended or designed, so buildings themselves find ways of sharing and engaging with people over time, long after the architect has left the scene. Architecture has an active as well as a passive life.
FREESPACE encompasses freedom to imagine, the free space of time and memory, binding past, present and future together, building on inherited cultural layers, weaving the archaic with the contemporary.
All of the countries and exhibitions has tried to understand and define the ‘Freespace’ in their own perspectives. Belgium has linked it together with democracy, England has correlated ‘Freespace’ with its political statue, Denmark was talking about collaboration in design processes. Essentially, this concept is about human and human perception of space according to manifest; however, in the context of architecture, there were more about public life, transparency, permeable, good mixer buildings. I have saw some models of these buildings in the main exhibition hall in Arsenale Campus, in Denmark Pavillion, in the exhibition of Peter Zumthor.
| Bienali oluşturan ülke pavilyonları ve sergiler bu temayı kendi perspektiflerinden anlatmaya çalışmışlar. Kimisi(Belçika) Freespace’ i demokrasi ile, kimisi(İngiltere) siyasal statüsü ile, kimisi(Danimarka) işbirlikçi üretim modeliyle ilişkilendirerek bu kavramı anlamaya ve anlatmaya çalışmış. Haddizatında insana ve insanın mekan algısına dair olan bu kavram; mimarlık bağlamında i kamusallığı önemseyen, geçirgen, şeffaf, çevresiyle uyum kuran, mekansal zenginlikleri olan nitelikli mimarlık ürünleri üzerinden ele alınmış. Bunu Arsenal Kampüsündeki ana sergi binasında sergilenen mimari eserlerin maketlerinde, Danimarka Pavilyonunda BIG ve OMA gibi yıldız mimarlık firmalarının sergilenen projelerinde, Peter Zumthor’un atölyesinden sızmış maketlerde görebiliyoruz. |
We can not contradict that these buildings have designed by the collaboration of conscious architects, engineers and the clients that have architectural expectations. However, I want to say that creating a Freespace doesn’ t have to require best architects, best engineers, big moneys. This is because, freespace is the space that regards the rights and desires of human, and emphasises them, defining the bodies as elements of space that won’t show up after the design process, but will create the space. These spaces can be designed with the observation and understanding of the creature that we calling human.
These spaces aren’t the end results, but design process itself.
These spaces and their users forget themselves. It is ambiguous that who defines the other, because there is no ‘other’.
These spaces die, when their users die.
Residents of these spaces die, when their spaces die.
Lifes of these spaces are same like people’s lifes. Every moment defines the next moment.
These spaces don’t have any borders that define the exact property, but they have a kind of gravity force that gravitate its users. That’s why no one consuming any time to measure the exact borders.
These spaces have their own perpectives for understanding the life and world, they are intellectual, they influence thoughts of their users.
There is no domination in the relation between these places and their users, they forget themselves and live in each other.
These spaces love children, and children love them. This is because both of them believe the power of imagination.
These spaces are invisible, but there are some bodies that people can notice them.
Every man and woman lived in these spaces, because every people was a child in the beginning.
You can feel these spaces, if you watch playing children. Tap here and try. But you can’t see, because you are not a user of them. You can discover them, by observing children that are able to transform every kind of objects on a street to a complementing element of their play, even though that objects are looks so real and has some specific functionality in ‘real world’. Maybe, you can catch a glimpse of that spaces, if you look to playground designs of Architect Aldo Van Eyck. Here they are:
|
Bu projelerin çağımızın en nitelikli mimarlarının, mühendislerinin, işveren profillerinin ortaklaşa ürettiği ve birer örnek niteliğinde projeler olduklarını kabul etmekten kaçınılamaz. Ancak ‘FREESPACE’ çağrışımları barındıran mekanlar tasarlamanın büyük bütçeleri veya en kalifiye mimar ve mühendisleri gerektirmeyebileceğini düşünüyorum. Çünkü ‘FREESPACE’in insanın en temel haklarına, arzularına, insaniyetine saygı duyan ve onları vurgulayan; insanı mekanda sonradan varolacak bir yaratık olarak algılamayan, insanla birlikte şekillenen mekanda saklı olduğuna inanıyorum. Bu mekanlar ise insan dediğimiz varlığın doğru gözlemlenmesi ve anlaşılması ile tasarlanabilen mekanlardır. Bu mekanlar son ürün değillerdir, tasarım sürecidirler. Bu mekanlar ile kullanıcıları kendilerini unuturlar. Hangisinin ötekini tasarladığı muğlaktır. Çünkü orada ‘öteki’ yoktur. Bu mekanlar kullanıcısı ölünce ölürler. Bu mekanların kullanıcıları, mekanları ölünce ölürler. Bu mekanların yaşamları insanlarınkine benzer. Her yaşanan an, bir sonraki anı etkiler. Bu mekanların belirli sınırları yoktur, ancak kullanıcısını kendine çekim gücü vardır. Bu sayede kimse bu mekanların sınırlarını ölçmekle uğraşmaz. Bu mekanların varlığa dair görüşleri vardır, entelektüeldirler, kullanıcılarının hayata dair bilgisini ve yorumunu da beslerler. Bu mekanların yaşantısında hakimiyet kavramı yoktur, benlik yoktur; çünkü kullanıcısı kendini unutur, mekanın ruhunda yaşar. Bu mekanlar çocukları severler, çocuklar da o mekanları. Çünkü ikisi de hayal gücünün dünyayı şekillendirdiğine inanırlar. Bu mekanlar görünmezdirler, ancak kullanıcılarına görünür oldukları vücutları vardır. Bu mekanlarda herkes en azından bir süreliğinde yaşamıştır. Bu herkesin bir zamanlar çocuk olması sebebiyledir. Bu mekanları, oyun oynayan çocukları izlerken hissedebilirsiniz. Buraya tıklayın ve deneyin. Ancak göremezsiniz, çünkü o mekan size ait değil o çocuklara aittir. Bu mekanı, tüm gerçek dünya referanslarına ve kurallarına rağmen bir sokağı her bir bileşenine kadar oyunlarının bir unsuru haline getirebilmelerinde keşfedebilirsiniz. Hatta belki, mimar Aldo Van Eyck’ ın park tasarımlarında görür gibi olabilirsiniz. |
You will probably see in the houses grown in natural ways, such as flowers, in the geographies that was able to maintain their locality. As an example to them, the houses in Anatolian geography. We forget them day by day, until we encounter with them incidentally. At that time, we hear that they are actually talking about architecture. At least, I hope that we are able to hear them.
These ‘FREESPACE’s maybe the ones that best at imitating the relation between people and their main house: universe. Maybe they understand the real house of people and locating themselves in it as subsets… Mountains, rivers, glaciers, lowlands, various kinds of sky, prairies, streams, clouds, sun, hills, deserts, moon, ociens, seas, forests, lakes….and Human! Maybe history is all about the relations of human with its surroundings?
Human is in a period of acquaintance with the universe ever since he find himself in it. Within this countinuous period, he comprehends its home as encountering with different objects, creatures, phenomenons; he finds the way of comprehending himself as long as comprehending his home. He interferes to his home, he is being changed by his home. He does everything within a colloboration with his home, universe. He clashes with it, he makes peace with it, even while clashing, he clashs within the potentials of universe, so he cannot break off his relation with universe. In a way, he has to live in it, he has to decide what to do, he is obliged to be free in his home. He uses this freedom to discover himself, he digs holes, he goes to moon, he flies in the sky, he searches for his neighboors: ‘aliens’, he studies his biological cells that forms body. He discovers the materials that found in his home. Then he reaches different materials by blending the existings. He makes derivations after derivations. In this journey of discovering himself and his home, he creates lots of connection between himself and his home. He names this connections such as math, physics, music, chemistry, medicine, architecture, engineer..Maybe ‘FREESPACE’ wants to be the definition of universe in a spatial understanding of it. Comprehending our bonds with universe will enable us to comprehend ourselves; and this is the starting point of architecture.
|
Yerelliğini koruyabilmiş coğrafyalarda çiçekler gibi doğal yollarla yetişmiş evlerde belki de göreceksiniz. Buna bir örnek Anadolu coğrafyasının evleri olabilir. Onları her gün daha da unutuyoruz, ta ki bir gün yolumuz düşünce farkediyoruz. Mimarlığa dair bir şeyler söylediklerini farkediyor ve anlamaya çalışıyoruz. Umuyorum ki çalışıyoruz. Bu mekanlar ‘evren’ diyegeldiğimiz ana mekanımızla olan ilişkimizi en iyi taklit edebilen mekanlardır belki de. Kainatın tümünü insanın mekanı olarak gören ve onu sadece alt küme mekanlar olarak eklenerek vurgulayan mekanlar. Dağlar, nehirler, ovalar, gökyüzünün binbir hali, çayırlar, dereler,, bulutlar, güneş, tepeler, çöller, buzullar, ay, okyanuslar, denizler, göller, ormanlar…… ve İNSANOĞLU! İnsanoğlunun bu ana mekanı ile bin bir türlü ilişkilenmelerini yazmaz mı tarih? Ana serbestiyet mekanı olan evrenle tanıştığından bu yana devam eden bir tanışım sürecinde değil mi insan? Bu koşuşturmaları esnasında karşılaştığı nesne, varlık, olgu, kavramlar ile bulunduğu mekanı daha çok tanıyor, bulunduğu mekanı tanıdıkça kendini de daha iyi tanımanın yolunu açıyor. Mekanını değiştiriyor, mekanıyla değişiyor. Onunla beraber yapıp ediyor, çatışıyor, barışıyor, çatışırken dahi onun barındırdığı potansiyeller çerçevesinde çatışıyor, yani ona uyumlanıyor. Ondan kopamıyor, onun içinde tam bir serbestiyet içerisinde varlığını tanımlamanın peşine düşüyor, çukurlar kazıyor, gökyüzünde uçuyor, Ay’ a gidiyor, mekanın muhtemel diğer kullanıcılarını(‘uzaylılar’) araştırıyor, kendisini oluşturan hücreleri araştırıyor, mekanın ona sunduğu malzemeleri karıştırıyor, yeni malzemelere ulaşıyor, o yeni malzemeleri de karıştırıyor, daha farklı malzemelere ulaşıyor, türetimler üzerine türetimler yapıyor, adına matematik diyor, fizik diyor, müzik diyor, kimya diyor, tıp diyor, mimarlık diyor, mühendislik diyor ancak hep kendisinin ve ana mekanının ilişkisini sorgulamaya yönelik bir yolculuk halinde bulunuyor. Belki de ‘FREESPACE’ her şeyden önce evrenin tanımı olmak istiyor. Evren ile olan ilişkimizi anlamaya çalışmamız, insanı anlamamızı sağlayacak; insanı anlamak ise mimarlık yapmaya başladığımız nokta belki de? |
